Zapewniam Panią, że kształtowanie pojęć matematycznych u wszystkich dzieci przebiega w podobny sposób. Różnica w przypadku dzieci ze SPE polega wyłącznie na znalezieniu odpowiedniego sposobu dotarcia i porozumienia się. Co ciekawe, zadziwiająco wiele dzieci ze SPE przejawia duże uzdolnienia matematyczne. Jest to rzeczywiście trudna sytuacja, ale trzymam za Panią kciuki.
Edyta Gruszczyk-Kolczyńska

Bardzo dziękuję za miłe słowa. Co do wykorzystywania nowoczesnych technologii w edukacji matematycznej – wolałabym nie stosować ich na samym początku edukacji. Istotną myślenia matematycznego są manipulacje w czasie i przestrzeni (ćwiczone na namacalnych przedmiotach – poprzez przesuwanie, dosuwanie, rozdzielanie ich). Bardzo istotna jest tu ta przestrzenność, wykonywane danych zadań rękoma dziecka, namacalnie. To, co pokazujemy dzieciom na ekranach czy obrazkach nijak się ma do takiej metody pracy. Dziecko musi przede wszystkim: chcieć, wykonać w czasie i przestrzeni dane działanie, zwerbalizować je i przetworzyć. Nie można tego zrobić na tablecie czy komputerze. Nie jestem przeciwnikiem stosowania nowoczesnych technologii w szkole, ale nie na początkowym etapie edukacji. Jest to dokładnie opisane w książce „Edukacja matematyczna w klasie 1. Książka dla nauczycieli i rodziców”. Ślę pozdrowienia i dziękuję za pytanie.
Edyta Gruszczyk-Kolczyńska

Niestety, są to konsekwencje tego, że w dzieciństwie zaniechano kształtowania u dziecka świadomości i umiejętności matematycznych. Liczenie na palcach w tym wieku wynika najpewniej z nieodpowiedniego przygotowania w klasach młodszych. Moja jedyna rada to intensywne ćwiczenia na zbiorach zastępczych. Myślę, że afazja nie jest tu najistotniejsza. Umysł dziecka nie jest po prostu jeszcze odpowiednio wyćwiczony, ale intensywny trening powinien pomóc. Polecam karty matematyczne do gier Grabowskiego z instrukcjami do organizowania zabaw. Pozdrawiam Panią ciepło.
Edyta Gruszczyk-Kolczyńska

Przede wszystkim spotykam się z rodzicami. Nie są to jednak wywiadówki. Zapraszam rodziców na spotkania właśnie po to, by nauczyć ich, jak z dziećmi postępować. Pokazuję to na prostych przedmiotach – kasztanach lub patyczkach i robię to dokładnie tak, jak Panią i mnie uczono na studiach. Daje to doskonałe efekty. Wszystkie moje książki są też adresowane jednocześnie do nauczycieli, jak i rodziców. Pozdrawiam i dziękuję za pytanie.
Edyta Gruszczyk-Kolczyńska

Nauczycielom na studiach wpaja się, że próg dziesiątkowy należy przekraczać w specjalny sposób - z wykorzystaniem przekształceń symbolicznych. Tymczasem przekształcenia symboliczne są dalece trudniejsze od samego przekroczenia progu dziesiątkowego. Kiedy pytałam dydaktyków edukacji matematycznej skąd się to wzięło, słyszałam odpowiedź, że przyda się to dzieciom przy liczeniu na większych liczbach. Z mojego puntu widzenia wygląda to jednak inaczej – taka nauka sposobu przekraczania progu dziesiątkowego jest bardzo dobra dla ludzi dorosłych, nie dzieci. Sugerowałabym naukę tego zagadnienia w sposób naturalny – poprzez dodawanie i odejmowanie. Chodzi przecież o to, aby dziecko policzyło sumę i różnicę – metoda nie jest tu najistotniejsza. Polecam Pani książkę „Edukacja matematyczna w klasie 1. Książka dla rodziców i nauczycieli”. Pozdrawiam i dziękuję za pytanie
Edyta Gruszczyk-Kolczyńska

Jedne dzieci potrzebują mniej doświadczeń logicznych na zbiorach zastępczych, inne więcej. Dziewczynka prawdopodobnie należy do tej drugiej grupy. Proszę pozwalać dziecku liczyć w taki sposób, a pomagać jej przejść na poziom liczenia symbolicznego poprzez gry matematyczne. Polecam gry i zabawy z katami matematycznymi – nieocenioną pomocą są wspomniane wcześniej karty Grabowskiego. Dziękuję za pytanie i ślę pozdrowienia
Edyta Gruszczyk-Kolczyńska

Nie wie Pani nawet, jaki skarb posiada. To co Pani opisała świadczy o zadatkach uzdolnień do nauk ścisłych i byłoby bardzo szkoda zaprzepaścić ten dar. Proszę poczytać książkę „Dziecięca matematyka 20 lat później” – zwłaszcza ostatni rozdział. Znajdzie tam Pani sporo wskazówek i zabaw, które mogą zainteresować chłopca. Sprawności manualne są osobną kwestią i myślę, że dziecko ma na to czas. Pozdrawiam i dziękuję za pytanie.
Edyta Gruszczyk-Kolczyńska

Droga Pani, wie Pani bardzo dużo o nauce liczenia dzieci. Jeśli chodzi o dzieci niepełnosprawne intelektualnie – wyróżnia je mniejsza podatność na uczenie się, wolniejsze przyswajanie wiedzy, ale mechanizmy przyswajania pewnych umiejętności są takie same. Kwestią zmienną jest tylko czas – jednemu dziecku wystarczy odrobina ćwiczeń, innemu – zdecydowanie więcej. W przypadku niepełnosprawności intelektualnej najważniejsza jest Pani determinacja i cierpliwość. Świetne efekty daje też wzajemna nauka dzieci. Proszę spróbować poprosić zdolnego ucznia o pomoc w tej kwestii – nawet dla próby. Efekty będą zdumiewające. Prof. Twardowski z Poznania prowadził na ten temat badania – podatność i skuteczność edukacyjna podczas wzajemnej nauki dzieci są nieprawdopodobne. Pozdrawiam i życzę Pani powodzenia.
Edyta Gruszczyk-Kolczyńska

Widzę, że znalazła Pani sposób – bardzo dobry sposób. Ja staram się działać na świadomość rodziców, nawet poprzez uświadamianie im, co mogą zmarnować i zaprzepaścić. Sukcesy dzieci są największą nagrodą dla rodziców. Raz jeszcze serdecznie pozdrawiam.
Edyta Gruszczyk-Kolczyńska